Vis en schaaldieren

Er bestaan ook duurzame labels voor vissen en schaaldieren die in het wild leven en daar gevangen worden. MSC is het bekendste. Bij een duurzame vangst wil men overbevissing vermijden en kijkt men naar de milieu-impact van de gebruikte technieken (beperken van negatieve impact op het ecosysteem).

Biologische vissen en garnalen komen altijd uit voort uit aquacultuur: speciaal gebouwde bassins of  afgebakende zones in een zee of rivier. Een van de kenmerken van biologisch, is namelijk dat de hele keten wordt gecontroleerd. Daarom bestaat er geen ‘wild gevangen’ biologische vis of garnaal. Aquacultuur kan op twee manieren: in poelen of tanks die in het water drijven of op het land staan of in kooien in zee of in vijvers in zoet water. In biologische kwekerijen houdt men het aantal dieren per kubieke meter bewust laag gehouden. Dat vermindert het risico op ziektes en geeft vissen en schaaldieren meer beweegruimte. Voor biologische zalm geldt bijvoorbeeld een maximumnorm van 10 kg vis per m3 en 20 kg/m3 in zoetwater. Er is een natuurlijke waterdoorstroming en leefruimte sluit aan bij de natuurlijke omgeving van de soort. Biologische vissen en garnalen mogen niet worden gekweekt in een gesloten circulatiesysteem, waarin water niet doorstroomt maar wordt rondgepompt. Er is een uitzondering voor bepaalde fases van het leven, zoals in broedkamers.

Biologische vissen worden gevoed met voederproducten uit de biologische aquacultuur. Is er niet genoeg biologisch voer voor handen, dan kan men ook voederproducten uit duurzame visserij gebruiken. Het voederrantsoen van andere aquacultuurdieren zoals karperachtigen en zoetwatergarnalen moet bestaan uit voeder dat van nature aanwezig is in vijvers en meren. Enkel bij gebrek aan genoeg van nature beschikbare voedselbronnen is biologisch voeder van plantaardige oorsprong toegelaten. Biologische vis mag in geen geval gevoed worden met GGO's.

De biologische aquacultuur staat geen preventief gebruik van antibiotica of andere geneesmiddelen toe. Zijn er toch problemen, dan kiest men bij voorkeur voor een natuurlijke behandeling. Het gebruik van hormonen (als stimulans voor kuitschieten) is verboden. Ook het gebruik van genetisch gemodificeerde soorten is verboden. 

De biologische aquacultuur verleent voorrang aan plaatselijke soorten zonder het peil van de voorraden wilde vissen te hypothekeren. Een biologische viskwekerij moet een beheerplan maken en dat jaarlijks bijwerken. In zo'n plan staat hoe het bedrijf zijn milieu-impact monitort en welke maatregelen hij treft om die zo weinig mogelijk negatief te beïnvloeden. Een biologisch kweker is zich dus goed bewust van de omliggende water- en bodemomgeving, en beperkt de lozing van nutriënten in het milieu zoveel mogelijk.

Voor biologische schelpdieren zoals mosselen en oesters gelden enkele uitzonderingen. Deze hoeven immers niet gevoed te worden door mensen maar leven van natuurlijk plankton in zee. De belangrijkste vereisten voor de bodemkweek van mosselen en oesters zijn een correcte waterkwaliteit en duurzaam beheerplan. De waterkwaliteit van de gebieden waar ze groeien, alleen wateren geclassificeerd als A vanuit gezondheidsoogpunt of vanuit hoge ecologische toestand zijn geschikt voor biologische productie. Er moet een duurzaam beheersplan zijn om de impact van de activiteit op het milieu te beperken en risico’s voor andere diersoorten moeten tot een minimum beperkt worden; Duikvogels mogen bijvoorbeeld geen schade ondervinden van afweernetten. Bovendien moet iedereen in de keten onder controle staan voor een bio-certificaat. 

Transportduur wordt beperkt en er wordt gebruik gemaakt van humane dodingmethodes. Bij het doden van biologische vis mag het dier zo min mogelijk lijden. Bij de slacht moeten de vissen direct bewusteloos zijn en vrij van pijn. 

Bij het verwerken van biologische vis, schaal- en schelpdieren mogen geen kleurstoffen toegevoegd worden. Het is in bio niet toegestaan om vis te voorzien van een kunstmatig rookaroma. Lees verder